De laatste loodjes....

Howdy y’all,

Het is weer even stil geweest aan deze kant van de oceaan, maar ik heb wederom weer een hoop nieuw materiaal voor een mooie update. Ik ben wederom erg druk gehad met de studie…de laatste loodjes wegen het zwaarst hè! Het was even gekkenhuis hier, met vier presentaties en vier deadlines voor papers in een week en finals…maar ik moet zeggen dat het harde werken ook wel bevredigend is. Op het moment van schrijven heb ik nog maar een final te gaan (olee) en dan zit het er alweer op…Goed, zoals jullie inmiddels gewend zijn is het weer een LANGE update geworden, dus neem vooral de tijd of lees het in delen...je bent gewaarschuwd! ;)

Het eerste weekend van November zijn we naar een basketball game gegaan van de Lakers tegen de Utah Jazz! Via CSUN hadden we kaartjes kunnen bemachtigen voor slechts $10, inclusief vervoer naar het Staples Center in downtown. Zeker niet verkeerd dus. Op zoek naar onze plaatsen kwamen we er echter achter dat we he-le-maal bovenin zaten. Op zich was de wedstrijd vanaf boven echt prima te volgen, maar op het moment dat ik eenmaal net zat of op moest staan moest ik me toch even goed vasthouden en concentreren...ja, van die hoogtevrees ben ik nog steeds niet helemaal genezen! ;-) Hoe verder de wedstrijd vorderde hoe wilder de crowd werd!! Als de tegenstander de bal had, werd er massaal ‘defense’ geschreeuwd, als er gescoord werd door hen werd er luidkeels ge-BOE-d, maar als de Lakers scoorden ging het loos! Het ging nog aardig gelijk op, dus spanning alom! Het is overigens wel echt een snel spel, bij het knipperen van je ogen kon je al een treffer missen (waar is die herhaling als je ‘m nodig hebt). Natuurlijk werden er om de zoveel tijd ook weer cheerleaders bij gehaald voor een huppeltje en dansje, dus waren de mannen vol ontzag stil ;) Al met al een supermooie wedstijd en ja, de lakers hebben uiteraard gewonnen ;)

Het weekend erop werden we door Elle, een Amerikaanse uitwisselingsstudente uit Washington State, uitgenodigd om mee te gaan naar een Mexicaanse Tamale party van kennissen van haar. Eens in het jaar gaven zij een grote traditionele dinnerparty voor familie en vrienden, waar een jaarvoorraad aan tamales gemaakt werd. Uiteraard gepaard met een overvloedige hoeveelheid van drank en eten. Een tamale is een massa bestaande uit vlees en een maizena-achtige substantie, die gestoomd wordt in een maisblad. Toen ik aan wat medeprojectgenoten vertelde dat ik tamales ging eten werd iedereen hysterisch (ohhh that’s sooooo gooood), maar om eerlijk te zijn vond ik er zelf niet zo veel aan. Desondanks toch leuk om eens mee te maken. Als NLers waren wij al een attractie op zich en dat maakte mooie conversatie onder het genot van een Margarita.

Dan een van de hoogtepunten van deze update, namelijk San Francisco!! Tijdens het Thanksgivingweekend hebben we – Julia, Astrid, JJ en ik – besloten om dan eindelijk eens een bezoekje te brengen aan SF. Na een lange rit in onze Mazda (8 uur…respect to the Mazda) kwamen we dan eindelijk aan in deze fantastische stad. Je merkt gelijk dat het weer zo’n andere wereld is dan in L.A…alles zat dicht bij elkaar, is bereikbaar, heeft leuke bars en restaurantjes, veel shopping en is echt sfeervol. Ons hostel was slechts twee blocks away van Union Square, the place to be in SF. Dat was tevens ook een beetje het nadeel aan de locatie, aangezien het in een donkere en duistere buurt zat, met zwervers en ‘users’ op elke straathoek. Maar dat mocht de pret natuurlijk niet drukken, gewoon iets beter op je spullen letten! ;)

De eerste dag hebben we gebruikt om de omgeving te verkennen…Union Square, China Town (grootste in de US)en Fishermans Wharf. Je staat er weer even versteld van hoe stijl alle bulten op en af gaan, maar dat was wel even goed voor de conditie. ’s Avonds werd er een true American Thanksgiving meal geserveerd in het hostel, dus dat hebben we ons uiteraard niet laten passeren. ’s Avonds hadden we besloten om het nachtleven van SF eens te ervaren. In het standpunt dat deze feestelijke donderdagavond een perfecte stapavond was, iedereen heeft de dag erna immers vrij, stonden wij blijkbaar echter alleen…club na club bleek dicht te zijn. Uiteindelijk hebben we er dan toch een gevonden..het bleek wel een Gay night te zijn met pyjama-party-thema, maar aangezien SF The Gay capital of the US is, leek ons dit een mooie mogelijkheid om dit aspect van de SF cultuur ook eens te aanschouwen. Ondanks het feit dat de club vrij leeg was, hebben we de grootste lol gehad met elkaar. Er werd niet geschroomd op de dansvloer of het houden aan het thema ;) Aan het einde van de avond heb ik, uiteraard gehéél onbewust, JJ nog gehooked aan een kerel die overduidelijk wel interesse had…“Is that your boyfriend over there?...al dansend: “ohh no, he’s just a friend”…“Ohh, is he single?”….“Yeah, he’s still single” (op het moment dat ik het zei dacht ik al…shit…we zijn in een club met gayavond, maar goed 1+1=2 ging een beetje traag op het einde van de avond en toen was hij al onderweg :$) Gelukkig heeft JJ zichzelf snel uit de situatie kunnen redden…na mij overigens een venijnige blik geworpen te hebben, haha!

De volgende dagen hebben we weer volop de toerist uitgehangen in S.F. Zo hebben we ondermeer een bezoekje gebracht aan Alcatraz island, waar dè beruchte maximum security staatsgevangenis staat, waar ondermeer Al “Scarface” Capone gediend heeft. De gevangenis is in 1963 gesloten, en dient sindsdien als een natuurgebied en toeristische attractie. Super indrukweekend om te zien, zeker als je je beseft hoe dichtbij het eiland bij land lijkt, maar het eigenlijk niet is…Ik kan me best voorstellen dat je daar, in die omstandigheden, helemaal gek wordt. Zo zijn er ook tal van ontsnappogingen gedaan van het eiland, maar de meesten zijn of eenmaal weer gepakt of gestorven door de kou van het water en de sharks. Drie lichamen zijn er nooit teruggevonden, dus het is aan jezelf om te bedenken of dat een geslaagde poging was of niet. Eenmaal op het eiland konden we een audiotour doen door de cell blocks, waar je middels originele stemmen van oude inmates en guards het verhaal te horen kreeg over het ‘leven’ binnen Alcatraz. Interessant feitje vond ik nog dat er op het eiland ook gewoon een klein dorpje was, waar de guards leefden met hun gezinnen. Het schijnt dat het leven er prima was en ze geen last ondervonden van de inmates…maar het lijkt me toch geen prettig idee.

Het tweede hoogtepunt alweer van deze update is ons bezoek aan Mexico. Na jarenlang de vurige wens te hebben gehad om weer naar Mexico te gaan, is deze dan eindelijk in vervulling gegaan. Helaas hadden JJ en ik niet echt de tijd en middelen om erg landinwaarts te gaan, maar we hadden al van meerdere mensen gehoord dat Rosarito, een plaatsje 45 minuten van de grens, erg de moeite waard was. Zo gezegd, zo gedaan en zo zaten wij weer in onze Mazda op weg naar San Diego, om vanaf daar te voet de grens over te steken (met auto was lastig ivm verzekering die niet in Mexico geldt en het verkeer). Aangezien ik nog aardig in mijn stressperiode zat, heb ik zelfs nog diehard tot aan de grens met mijn laptop op schoot zitten werken aan een paper…dat is nog eens dedication he? Naja, vooruit….eigenlijk meer noodzaak. Maar goed, de grensovergang..ik stelde me nog een nostalgisch grensmoment voor, een been in mexico, een been in Amerika, met Mexicaanse snorren en geweren op de achtergrond. Helaas…de grensovergang was simpelweg een loopbrug en wat draaideuren en dan zag je het bordje al dat je in Mexico was. Eenmaal aangekomen moesten we de taxichauffeurs, die ons uiteraard een poot wilden uitdraaien, van ons afslaan…maar uiteindelijk hebben we toch een goede deal gevonden. Eenmaal in de taxi bekroop mij een kinderlijk gevoel van enthousiasme en het deed me weer denken aan mijn taxirit van het vliegveld naar ons hostel in Hollywood…vol spanning voor wat er komen gaat. We waren weer gelijk in zo’n andere wereld!! Het land waar je elke dag onbeperkt taco’s kunt eten, op het strand kunt liggen in een brandend zonnetje en ondertusen Margarita’s of Corona’s kunt drinken voor slechts 1 dollar. De eerste dag al, werden we al meteen bruut uit deze droom gehaald toen bleek dat het alleen maar keihard regende en regende. De straten stonden blank en auto’s moesten zich stapvoets door het hoge water begeven…shit! Gelukkig klaarde het de volgende dagen beter op en uiteraard straalde het zonnetje het hoogst aan een kraakhelderblauwe hemel op de dag dat wij moesten vertrekken :(Maar dat mocht de pret niet drukken! We hebben heerlijk rondgelopen in Rosarito, de grensstad Tijuana, en een marktje in Puerto Nuevo bezocht. Ondertussen elke dag natuurlijk heerlijk Mexicaans gegeten en ’s avonds de nodige Corona’s en Margarita’s genuttigd in de barretjes. Rosarito is vooral gebouwd op het toerisme tijdens springbreaks, met veel clubs en bars. Het is vooral bij de Amerikanen populair omdat de minimale leeftijd slechts 18 is en het veel goedkoper is. Helaas was het dorpje dan ook redelijk verlaten…maar goed, liever natuurlijk veel Mexicanen, dan alleen maar Ami’s met het gevoel dat je je in Salou begeeft. Al met al was Mexico een mooie ervaring…daar kom ik zeker nog wel terug!

Amerika wordt ook wel het land van de onbegrensde mogelijkheden genoemd. Dit werd wel even bevestigd toen wij op een brakke middag in de Target (soort Wal-mart, maar dan kleiner en waar daarentegen geen jachtgeweren worden verkocht) liepen. Vermoeid door onszelf liepen we al pratend langs de schappen te slenteren, totdat ik merkte dat een Indiase vrouw naar me zat te loeren en een opmerking maakte over dat ze mijn kapsel zo leuk vond. Zoiets vond ik natuurlijk een bijstervreemd compliment op zo’n brakke dag, maar goed een compliment is natuurlijk altijd leuk. Na deze ogenschijnlijke uitnodiging van small talk kwam de spreekwoordelijke monkey al uit de sleeve, zij en haar man hadden een eigen bedrijf en wilden graag uitbreiden naar Europa. Of wij al onze mogelijkheden open hielden? Voordat we het zelf eigenlijk goed beseften kwamen er visitekaartjes bij en stonden we daar midden in de Target even contactgegevens uit te wisselen. Uiteindelijk werd ik een paar dagen later nog gebeld, of ik misschien een keer met ze rond de tafel wilde zitten want ze zochten nog wel iemand op het gebied van marketing. Zo zie je maar weer, in Amerika kan een baan kan je ook zomaar even aanwaaien in de Target ;-)

Ik krijg nog steeds de vraag van menig Amerikaan of ik hier zou willen wonen, na er een semester te zijn geweest. Ik moet eerlijk bekennen dat ik die vraag met minder stelligheid kan beantwoorden dan dat ik voorheen had gedaan. Ik was altijd een groot voorstander van Amerika en altijd verdedigend ten aanzien van de vooroordelen. Gedurende mijn verblijf heb ik steeds meer bevestigingen gekregen van de promised land, zeker zowel positief als negatief. Voor nu weet ik dat ik absoluut nog wel wat langer had willen blijven hier…maar wonen, dat weet ik niet. Natuurlijk besef ik mij heel goed dat ik tijdens dit verblijf nog maar een klein deel van de States gezien heb en ik weet dat de Oostkust ook weer heel anders is. Goed..wellicht een jaar of twee, mocht ik hiertoe de mogelijkheid krijgen...time will tell I guess.

Ondertussen begint het afscheid steeds naderbij te komen en dringt het tot me door dat er aan deze fantastische tijd ook een einde komt...De laatste afscheidsfeestjes komen eraan of zijn zelfs al geweest en na het harde werken kijk ik ook wel uit naar mijn vakantie. Nog maar een kleine week en dan is Jurre hier, en komt mijn zus ook alweer bijna, en vervolgt mijn reis door California. Ik heb er echt ontzettend veel zin in! Ik denk dat dit voorlopig mijn laatste update zal zijn, maar als ik de kans krijg zal ik misschien nog wel een kleine update doen. Voor nu wil ik iedereen bedanken voor het trouwe abonnement op mijn weblog en natuurlijk de lieve kaartjes, smsjes en berichtjes. Erg leuk om te lezen!

Tot na de 11e van januari…Cheerio!!